Beurswand Peesdoek

Het is alsof de ruimte tussen de objecten uitzuiverend werkt en hen de status van artefact verleent, waardoor deze objecten of constructies iets fundamenteels krijgen - standenbouw beurzen. Ik ben geïnteresseerd in snelheid en verstilling, soms is de tijd zelf mijn motief om een beeld te maken. Ik werk vaak met lange belichtingstijden

Het is de ‘fotografie van het onzichtbare’ die mij intrigeert. Een camera kan een breder spectrum dan onze ogen waarnemen, kan zeer snel en zeer traag kijken. In de meeste van mijn beelden is de camera niet zozeer een getuige van een moment, maar registreert hij een toestand (a state of being), een stand van zaken, een tijdsverloop.

De toeristen die aankomen per autobus worden daar opgevangen en over een brug naar de stad geleid. kartonnen beurswand. Dit project spreekt mij het meest aan, omdat ik getroffen ben door het contrast tussen die desolate parkeerplaats en het eigenlijke Brugge. Nu is er een houten brug die het zogenaamde eilandje verbindt met het echte Brugge

De luifel verbindt de brug met het paviljoen. Ze gaan er ook bomen verwijderen en een plein aanleggen. Het is een nogal verregaande ingreep. In het eerste voorstel van de stad kwam er tussen de parking en de brug een u-vormige constructie waar je tickets voor bootjes kon kopen. Nu ziet het er anders uit.

Popup Beurswand

De luifel is van staal. mobiele beurswand. Ik kan er weinig mee doen, omdat het een heel dwingende constructie is. Daarom wil ik iets doen met het toiletgebouw. Ik ben met de architect van dat gebouwtje gaan praten. De gevels worden bekleed met witte, keramische tegels. Er komt geen infobalie meer, zoals oorspronkelijk voorzien, enkel een balie met toiletdame

Ik ga een reeks maken van twaalf prentbriefkaarten. Al wie naar het toilet gaat krijgt een kaart. Je kan niet zelf kiezen. De kaarten worden gemengd. Oorspronkelijk dacht ik een tafel te maken waar de kaarten op gepresenteerd zouden worden, maar de architect wees erop dat we dan twee tafels zouden krijgen in een toch al krappe ruimte.

Aan een dispenser heb ik ook gedacht, maar ik vind het boeiender als de mensen niet zelf kunnen kiezen, zodat ze eigenlijk opgezadeld worden met een beeld dat ze niet meteen kunnen plaatsen, maar dat wel hun bezoek aan Brugge kan kleuren. Ik ben eens gaan rondneuzen in souvenirwinkeltjes. Ik zou willen proberen een alternatieve route uit te stippelen.

Eigenlijk zijn het foto’s van de onderkant van Brugge (gebogen beurswand). Dat is heel thematisch natuurlijk. Ik wil er esthetische foto’s van maken. Esthetisch in die zin dat ik binnen het idioom van prentbriefkaarten wil blijven, met overgesatureerde kleuren. Ik vind dat heel mooi, totaal geïdealiseerde beelden, de lucht is zo blauw en het gras is zo groen

Wat Doet Een Standenbouwer?

Ik wil daar mee spelen. Ik weet niet of ik mijn eigen strategie mag toepassen op deze situatie. Ik wil niet mijn ego naar voren schuiven. Ik wil gewoon een soort van aanvulling verzorgen voor een traditioneel bezoek aan Brugge. Ik had ook landschappen kunnen gebruiken die niets te maken hebben met België of, omgekeerd, beelden kiezen om België te profileren, maar ik denk dat het beter is binnen de genzen van Brugge te blijven.

Momenteel ben ik vooral op zoek naar locaties in Brugge. beurswand engels. Ik wil foto’s maken als het bijna donker is, als je bijna niks meer kan zien. Ik gebruik een belichtingstijd van een uur. Alles wat vaststaat is dan scherp. Gras wordt onscherp en mensen verdwijnen. Ik hou van die rare, omgekeerde situatie als het schemert

Je kan ook moeilijk voorspellen wat er gebeurt. Je kan het licht niet precies meten, omdat het voortdurend vermindert. Je kan ook maar één foto per avond maken. Ik denk dat ik een maand lang elke avond naar Brugge zal gaan om een foto maken. Ugo: Het idee van een dispenser vind ik ook tof.

Woensdag, 4 april Geert: Het kanaaleiland is een interessante plek omdat het de plaats is waar alle bustoeristen toekomen, zodat ik de kans heb hun beeldvorming bij te sturen. Ik heb gekozen voor prentbriefkaarten, omdat die snel verspreid worden (standenbouw voor beurzen). Daarbij komt nog dat je iets tot de status van monument verheft als je er een prentbriefkaart van maakt

Voor een eerste reeks prentbriefkaarten zou ik in plaats van de erkende monumenten nuttige of functionele gebouwen willen fotograferen. De gevangenis, het politiekantoor, de brandweerkazerne. Gewone gebouwen die je in alle steden ziet en die de basis van de gemeenschap vormen. Kortom de meest banale, minst exotische en minst specifieke plaatsen.

Beurswand Vergeleken

Door de gebouwen te isoleren, uit hun context te halen en zichtbaar te maken, zullen ze naar alle waarschijnlijkheid al een surreële indruk maken (standenbouw malle). Voor een andere reeks zou ik plaatsen willen tonen zoals de ondergrondse markt, een gevangeniscel of andere interieurs. Plaatsen die je als toerist nooit te zien krijgt, waar je je geen beeld van kan vormen

Ik zou prentbriefkaarten willen opzoeken in het stadsarchief en dan dezelfde plekken fotograferen met dezelfde kadrering. Op die manier kan ik vijftig jaar geschiedenis zichtbaar maken in één seconde kijktijd. Dirk Braeckman: Ik hou van het idee te werken met de toevalsfactor van het licht. Dat zit ook al vervat in de opnames die je heb gemaakt van het kanaaleiland.

Ik ben gisteravond nog naar het kanaaleiland geweest. Het is echt een totaal andere plaats 's nachts (bedrukte beurswand). Er is nu een kermis in Brugge en die kermisbazen slapen daar in hun woonwagens. Dat heeft wel iets, vind ik. Ivo Van Hove: Waarom wil je perse dat de mensen niet kunnen kiezen? Geert: Ik vind dat zo’n prentbriefkaart een geschenk moet zijn

Er zullen elke dag verse bloemen zijn en de dame die daar werkt zal er goed uitzien. Binnen deze beoogde uitstraling vind ik het een mooi gebaar een gratis kaartje van Brugge te overhandigen. Maar ik probeer ook een storende factor in te bouwen, namelijk het feit dat er geen vrije keuze is, de kaart is een voldongen feit, iets dat je opgedrongen wordt, waar je mee opgezadeld zit.

Pop-up Beurswand

Het is wel een toiletgebouw, maar het moet ook een oriëntatiepunt worden. Ik stel voor dat woord echt te laten oplichten. Het woord komt ook terug op de prentbriefkaarten. Alle bezoekers van het toiletgebouw krijgen een geschenk, in het beste geval voor ze de stad ingaan. Door het woord ‘Remember’ wordt de prentbriefkaart ook in verband gebracht met het gebouw, waarvan ik door toevoeging van een imperatief een monument wil maken.

Ze hebben een collectie van 10 - Wat draag je op een beurs?.000 kaarten. Ik heb er al 4.000 bekeken. Eerst heb ik een intuïtieve selectie gemaakt, waarbij ik de kaarten die mij troffen in enkele woorden probeerde te beschrijven. Daarna heb ik er thuis de kaarten uitgelicht die ik mij nog kon herinneren op basis van die summiere beschrijvingen

Ik zoek het eerder in de rand. Wat ik heel fascinerend vind aan deze oude kaarten is de menselijke aanwezigheid. De architectuur is nauwelijks veranderd, maar de mensen die op deze kaarten voorkomen bestaan niet meer. Door het gebruik van twee beelden op één drager en het contrast tussen het oude en het nieuwe beeld wordt de aandacht afgeleid van de architectuur en komt de mens centraal te staan.

Ik heb nog geen definitieve selectie gemaakt. Ik wil een lijn krijgen in de keuze van de motieven, maar ik kan pas beslissen als ik alle 10 (jobs decor en standenbouw).000 kaarten bekeken heb. Ik heb wel al geprobeerd enkele plekken te fotograferen zoals ze voorkomen op de oude kaarten. Het is vaak heel complex om exact dezelfde foto te maken

Ivo: Vorige keer sprak je over nondescripte gebouwen zoals hospitalen. Geert: Ik wil toch inspelen op het verwachtingspatroon dat toeristen hebben van een historische stad. Wat ik hen meegeef is honderd jaar tijd, een draagbare flashback, honderd jaar geschiedenis die verborgen zit in een prentbriefkaart. Dat vind ik een mooi souvenir.

Traditionele Standenbouw

Eerst heb ik een jaar rechten gedaan, in Leuven, dan ben ik begonnen met Germaanse, want ik wilde gaan schrijven. Binnen de Germaanse koos ik voor keuzevakken in verband met theater. Ik ben afgestudeerd met een eindwerk over Josse De Pauw. Nadien ben ik Indologie en Sanskriet gaan studeren in Gent.

Ik wist al heel lang dat ik kunstenaar wilde worden, maar ik wist niet in welke discipline. Op mijn veertiende heb ik een rockgroep opgericht. Ik ben ook bezig geweest met toneel. Uiteindelijk ben ik terechtgekomen bij De Roovers, waar ik vijf jaar dramaturg ben geweest - Hoe val je op op een beurs?. Ik ben ook theaterrecensent geworden bij Het Belang van Limburg en later ben ik overgestapt naar het pas opgerichte Tijd Cultuur, waar ik het aankondigingswerk voor podiumkunsten verzorg

En hij vond dat ook (aligna standenbouw). (lacht) Ik ben voor de Meesterproef geselecteerd voor literatuur, maar ik heb altijd toneel en muziek gemaakt, geschreven, getekend en geschilderd. Drie jaar geleden heb ik mijn eerste boek geschreven. Ik had wel al toneel en kortverhalen geschreven, maar op een bepaald ogenblik heb ik zes maanden tijd genomen om een roman te schrijven, ‘Haeren Majesteit’, uitgegeven door Manteau/De Bezige Bij

Met muziek ben ik ook nog bezig, maar bij het tekenen voel ik mijn begrensdheid. Het uitgangspunt in ‘Haeren Majesteit’ is iemand die naar een brand kijkt. Gaandeweg krijg je een motief. Ik vroeg mij af in hoeverre je als kunstenaar stelling moet nemen tegenover de maatschappij. Het boek gaat over een jongeman die een opstandige daad verricht.

Beurswand Maken

Ik ga in mijn boeken op zoek naar een nieuw idioom (Wat doe je op de beurs?). Ik vind dat er in onze literatuur een gemis is aan mensen die echt bezig zijn met taal, die meer doen dan een verhaal vertellen. Mijn roman is organisch gegroeid. De taal is de motor die het boek zelf doet ontstaan

Ik probeer dat wel te koppelen aan een maatschappelijke vraagstelling. Voor mij is ‘Haeren Majesteit’ een studie van het anarchisme. En in mijn nieuw boek, ‘Vertezucht, dat volgende week verschijnt, komt een fascistenleider voor. Maandag, 2 april Jef: Ik heb gekozen voor het paviljoen van Toyo Ito omwille van de manier waarop er met tijd wordt omgegaan.

De ruimte die Ito wil maken is een ruimte die er niet is (beurswand recht). Het materiaal waaruit het paviljoen wordt opgetrokken is aluminium van 1 mm dik, alhoewel het heel groot is, 28 bij 8 meter. Het paviljoen is opgevat als een homogene ruimte, maar anderzijds wil Ito een soort wisselwerking met de omgeving op gang brengen, een soort doorstroming van water, lucht en licht

Taal is ook een resistent materiaal dat er eigenlijk niet is en alleen maar vorm krijgt in een wisselwerking met de buitenwereld. Daar kan ik wel iets mee doen, maar ik zou geen panelen met tekst aanbrengen of zo. Ik ben getroffen door de manier waarop Ito voorgesteld wordt vanuit Brugge.

Wat Is Een Curator Van Een Tentoonstelling?

Ik moet echt iets met die tijdsbeleving doen, ook omdat het paviljoen gebouwd wordt op een plek met een hele geschiedenis. Ik ben beginnen lezen in een antropologisch werk van Fabian uit 1983. Dat werk gaat over hoe mensen iets bekijken vanuit een andere tijd, bijvoorbeeld aboriginals - modulaire standenbouw. Ito bekijkt Brugge als een soort van Bokrijk, als een historisch overblijfsel dat door toeristen enkel gewaardeerd wordt vanuit zijn oud zijn

Ito heeft een gebouw van de toekomst geplaatst op de oudste plek van Brugge. Ik zou graag de chronologie overhoop halen. Liefst met teksten. Hoe dat concreet gestalte zal krijgen weet ik nog niet. Misschien schrijf ik teksten over tijd, over hoe tijd bepalend is voor hoe we de actualiteit ervaren.

Inhoudelijk is mijn voorstel gegroeid vanuit dat gebouw op die plek - beurswand bedrukken. Vormelijk sluit het aan op de intentie van Ito een gebouw te maken dat tegelijk stabiel en vloeibaar is, een gebouw dat rekening houdt met het stromen, het veranderen van het gebouw als het donker wordt of als er mensen doorlopen, als ze naar buiten kijken